Er zijn van die dagen…..Vanochtend ruim op tijd vertrekken, weer door de sneeuw om hondjes op te halen…
Een half uur verder nog steeds in Blixembosch pas 3 honden in de bus ….
Het begon zo hard te sneeuwen dat het duidelijk was dat het nooit ging lukken om op tijd met alle honden in bos aan te komen en daarom begon ik al vast klanten waarvan ik wist dat die vandaag zelf voor hun honden konden zorgen af te bellen….
2 uur later... alsnog aangekomen in het bos.
De honden waren heel blij. Zij vinden het echt een feest in het witte bos!Heb begon weer zo hard sneeuwen…in normaal drukke bos was geen leven veest te zien.
Ik had besloten mijn strategie aan te passen en de wandeling korter te maken om wat extra tijd te hebben om alle honden weer terug te brengen met de bedoeling dat ik volgende weekmaandag dat met hun goed zal maken met een extra uitgebreide wandeling.
MAAR Rekel dacht daar blijkbaar totaal anders over. Hij stond bij de bus maar toen ik alle honden binnen had was hij ineens weg! Na een tijdje geen Rekel te zien had ik dus weer alle honden uit de bus losgelaten en ging weer richting het bos om te kijken waar die Rekel nu bleef. Ineens zag ik een lieve vrouw aankomen met aangelijnde Rekel. Och wat was ik toch blij. We konden eindelijk gaan…tenminste….
Ja hoor…ik zat weer vast met de bus in de sneeuw op de parkeerplaats bij het bos!Na een tijdjes gas geven en een beetje help van mensen konden we alsnog gaan…
Bij Sientje de eerste hond op de terugwegroute was ineens heel de weg afgesloten!
Om niet door heel de wijk te moeten rijden om op de juiste plaats te komen via de andere kant had ik toch besloten een stukje met Sientje te gaan lopen….
En zo tikt natuurlijk de extra tijd echt snel weg….
De binnen wegen waren weer zo glad. De constante sneeuwbuien er tussen door maakt het ook niet echt makkelijk.
Al bijna bij het bos met de tweede groep met nog een redelijke vertraging kreeg ik nog een overbezorgd telefoontje van het vrouwtje van Turby. Zij had namelijk vergeten af te bellen omdat Turby naar dierenarts met haar staart moest.
Ik kon echt niet meer terug en zo moest het vrouwtje Turby zelf in het bos ophalen…
We waren weer in een sneeuwbui beland…geen idee om de hoeveelste het ging …..
Toch kwam alsnog het vrouwtje van Turby eraan. Ook voor haar was het echt stressen omdat zij niet zo bekend is in Eindhoven en zij moest nog heel de stad terug richting Sint-Oedenrode waar hun dierenarts zit.
Och wat was ik toch blij toen ik klaar was en alle honden, uitgelaten, door en door nat….en ik richting THUIS kon!
En ineens kwam het zonnetje tevoorschijn en die scheen dus bijna heel de weg terug!!!!
Nou, ik hoop dat het een teken was dat morgen alles veel beter gaat…alle sneeuw verdwenen, Rekel nooit meer verdwijnt en we allemaal lekker op tijd en gezellig aan het wandelen mogen meedoen….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten